Święty Józef z Nazaretu

Głównym źródłem wiedzy o św. Józefie są Ewangelie według Mateusza i Łukasza. W obydwu znajdujemy rodowód Jezusa z którego wynika, że św. Józef pochodzi z rodu Dawida z pokolenia Judy. Po zaślubinach Maryi z Józefem, zanim zamieszkali razem Maryja znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Józef chciał potajemnie oddalić Maryję ponieważ wiedział, że nie jest ojcem dziecka. We śnie jednak otrzymał nakaz, aby przyjął ją do siebie i nadał mającemu narodzić się chłopcu imię Jezus. Według prawa żydowskiego ojciec dziecka mógł nadać imię - czynność ta była uznaniem dziecka za swoje. Wcześniej to Bóg nadał imię Jezus, ale przed ludźmi uczynił to Józef i on jest uważany przez współziomków za ziemskiego ojca. Józef przyjął do swojego domu w Nazarecie Maryję.

Zanim Maryja urodziła syna Cezar August wydał rozporządzenie o spisie ludności. W tym celu każdy miał udać się do miejsca swego pochodzenia. Dla Józefa było to Betlejem, ponieważ pochodził z rodu Dawida, gdzie też udał się wraz z Maryją. Gdy byli w Betlejem Maryja urodziła Jezusa.

Św. Józef był świadkiem pokłonu pasterzy nowonarodzonemu dziecięciu. Po ośmiu dniach obrzezano dziecko a potem zaniesiono do świątyni w Jerozolimie, aby je przedstawić Panu i złożyć ofiarę wykupującą. Św. Mateusz relacjonuje jeszcze pokłon Mędrców ze Wschodu, którego świadkiem był św. Józef. Po tym wydarzeniu św. Józef otrzymał od Boga nakaz we śnie, aby natychmiast udał się do Egiptu, by uchronić życie Jezusa. Po ponownym śnie w Egipcie, że Herod już nie żyje Józef wraz z Jezusem i Maryją wrócili do Nazaretu. Św. Łukasz relacjonuje obecność św. Józefa, gdy dwunastoletni Jezus zagubił się w Jerozolimie. Później Ewangelie o Józefie już milczą. Najprawdopodobniej nie żył już, gdy Jezus rozpoczął publiczną działalność.

Liturgiczne święto św. Józefa po raz pierwszy spotykamy w IV wieku w klasztorze św. Saby pod Jerozolimą, które w zachodnim chrześcijaństwie przyjęło się po VIII w. Papież Sykstus IV wprowadził je do Brewiarza i Mszału Rzymskiego. Papież Grzegorz XV rozszerzył je na cały Kościół. W dniu 8 grudnia 1870 r. Papież Pius IX ogłosił św. Józefa patronem Kościoła Powszechnego. W 1903 r. Papież Leon XIII wydał encyklikę o nabożeństwie do św. Józefa QUAMQUAM PLURIES. Papież Pius X zatwierdził do publicznego odmawiania Litanię do św. Józefa. W Kościele katolickim uroczystość św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny obchodzona jest 19 marca.

Papież Pius XII ogłosił św. Józefa patronem wszystkich pracujących, aby od Niego uczyli się pracować z pożytkiem materialnym i duchowym. Postanowił, że w dniu 1 maja obchodzone będzie wspomnienie św. Józefa Robotnika.

W ikonografii św. Józef przedstawiany jest z Jezusem i Maryją; z Jezusem, którego trzyma na ręku lub stoi obok; z lilią w ręku - symbolem czystości; z narzędziami cieśli.

Św. Józef jest Patronem Kościoła Powszechnego; rodzin; ojców; kobiet w ciąży; robotników; umierających a także wielu krajów świata.

Istnieją liczne Bractwa i Stowarzyszenia św. Józefa. Wśród nich jest założone w 1699 r. w Krzeszowie, gdzie kościół św. Józefa stał się centrum kultu św. Józefa na Śląsku. Bractwo św. Józefa istnieje w wielu Parafiach naszej Diecezji Legnickiej. Warto wspomnieć też o sanktuarium św. Józefa w Kaliszu, gdzie został dokonany akt oddania w Jego opiekę polskich księży, byłych więźniów obozu koncentracyjnego w Dachau, którzy w poczuciu wdzięczności za ocalone życie, corocznie pielgrzymują do tego sanktuarium. W dniu 4 czerwca 1997 r. Sanktuarium w Kaliszu nawiedził Papież Jan Paweł II. Miesiąc marzec poświęcony jest św. Józefowi, a dniem tygodnia, w którym się Go wspomina jest środa.

Nasza Parafia jest pod wezwaniem św. Józefa Robotnika. Odpust parafialny i rocznicę poświęcenia kościoła obchodzimy 1 maja. W każdy poniedziałek o godz. 1800 odprawiana jest nowenna do św. Józefa.

Imię Józef tłumaczone z hebrajskiego /josef/ oznacza: Bóg przyda, pomnoży, powiększy.

Święta Barbara

Św. Barbara jest jedną z tych świętych, których akta zaginęły. Większość tego, co o niej wiemy, pochodzi ze średniowiecznych legend. Św. Barbara urodziła się pod koniec III w., w Nikomedii (dziś Izmid w Turcji) jako córka bogatego i wpływowego człowieka o imieniu Dioskuros. O rękę Barbary, ubiegało się bardzo wielu konkurentów. Dziewczyna posiadała pokaźny posag, ale także była bardzo ładna i obdarzona światłym umysłem. Dziewczyna spotykała się z niewielką grupą chrześcijan, którzy ukrywali się przed prześladowaniami. Ojciec chcąc uchronić ją przed natrętnymi zalotnikami a być może również przed wpływami nowej wiary, zbudował dla niej wieżę i tam ją umieścił. Młoda panna nie rozpaczała jednak z powodu odgrodzenia od świata. Samotność i spokój sprzyjały rozmyślaniom, do których Barbara zawsze była skłonna. Opatrzność Boża sprawiła, że jednym z jej nauczycieli został chrześcijański mędrzec. Od niego słuchała o nauce Chrystusa. Ziarno Słowa Bożego trafiło na podatny grunt. Córka Dioskurosa poznała prawdziwego Boga i przyjęła chrzest św. Dziewczyna tak dalece umiłowała Chrystusa, że postanowiła dla Niego żyć w czystości.

Kiedy ojciec chciał wydać ją za mąż za wskazanego przez siebie kandydata Barbara odmówiła i oświadczyła, że jej Oblubieńcem jest Chrystus i Jemu dochowa wiary, co wywołało ogromny gniew ojca. Kategorycznie zażądał, aby zaprzestała praktyk religijnych i zerwała wszelkie więzi łączące ją z chrześcijaństwem. Barbara jednak odmówiła, wtedy zapowiedział, że jeśli nie wyrzeknie się zakazanej wiary, zabije ją. Ostatecznie Barbara, wcześniej torturowana, została skazana na ścięcie, a wyrok wykonał własny ojciec.

Tradycja głosi, że przed śmiercią Barbara modliła się, żeby nikt, kto poprosi ją o wstawiennictwo w ostatniej godzinie swego życia, nie umarł bez spowiedzi świętej. W ten sposób św. Barbara stała się patronką umierających: Wierni zaczęli się zwracać do niej z prośbami o pomoc w sprawach trudnych, w szczególności związanych z zagrożeniem życia. W krótkim czasie św. Barbara stała się jedną z najpopularniejszych świętych zarówno w Kościele wschodnim, jak i zachodnim.

Najstarszy dowód kultu św. Barbary w Polsce pochodzi z XI-wiecznego modlitewnika Gertrudy, wnuczki Mieszka I. Tam pod datą 4. grudnia zaznaczone jest wspomnienie świętej. W ikonografii św. Barbara przedstawiana jest w dostojnym odzieniu, często z nakrytą głową, dla podkreślenia jej szlachetnego pochodzenia, często ma na sobie płaszcz. W ręku trzyma palmę męczeństwa lub kielich z Najświętszym Sakramentem. Obok widnieje wieża z trzema oknami. Czasem trzyma w ręku miecz. Bywa też przedstawiana z pochodnią, działem armatnim lub strusimi piórami.

Św. Barbara jest patronką górników, flisaków, marynarzy, chłopów, architektów, dekarzy, murarzy, ludwisarzy, kowali, kamieniarzy, cieśli, grabarzy, dzwonników, kapeluszników, kucharzy, rzeźników, dziewcząt, więźniów, ludzi narażonych na wybuchy, jak artylerzystów, pracowników prochowni i arsenałów, kanonierów, saperów, straży ogniowej, umierających; jest opiekunką twierdz i wież; wzywana jest w modlitwie o dobrą śmierć, w przypadku zagrożenia przez ogień, o oddalenie burzy i zarazy.

Św. Barbara jest patronką naszego dolnego kościoła. Odpust i barbórkowe święto górników obchodzimy 4 grudnia. Imię Barbara tłumaczone jest albo z łacińskiego Barbara - cudzoziemka, obca, pochodząca spoza Grecji, albo też od greckiego - ktoś bez wykształcenia.